بیماری های مشابه

درماتیت تماسی آلرژیک (Allergic contact dermatitis) نوعی اگزما (درماتیت آتوپیک) است که در اثر واکنش به یک آلرژن (ماده حساسیت زا) ایجاد می شود. برخلاف درماتیت تماسی تحریک‌کننده (irritant contact dermatitis) که در زمان تماس ماده حساسیت‌زا با پوست رخ می‌دهد، درماتیت تماسی آلرژیک حدود 24 تا 72 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن رخ می‌دهد. شیوع آلرژن‌هایی که باعث درماتیت تماسی آلرژیک می‌شوند، اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند، زیرا برخی از مواد شیمیایی در تولید محصولاتی که با پوست در تماس هستند، دائما در حال تغییر است. اخیراً، علل شایع درماتیت تماسی آلرژیک عبارتند از نیکل، کرومات ها، مواد شیمیایی لاستیکی و نئومایسین. حساسیت زا های رایج در عموم مردم جامعه شامل عطر، فرمالدئید، لانولین (چربی های موجود در پماد ها و لوازم آرایشی) و بسیاری دیگر از مواد شیمیایی رایج محیطی می باشد.

درماتیت تماسی تحریکی یک واکنش است که به‌دلیل آسیب فیزیکی یا شیمیایی مستقیم به اپیدرم (epidermis) ایجاد می‌شود. آسیب ناشی از یک ماده تحریک‌کننده منجر به التهاب می‌شود که به‌صورت اریتما (erythema)، ادم (edema) و پوسته‌پوسته شدن در پوست نمایان می‌گردد. اپیدرم نازک نوزادان و کودکان خردسال می‌تواند در برابر این مواجهه‌ها آسیب‌پذیر باشد.

اریسیپلاس (Erysipelas) یک عفونت باکتریایی سطحی پوست است که اغلب توسط استرپتوکوک‌های بتا همولیتیک گروه A (Streptococcus pyogenes) ایجاد می‌شود. این عفونت، سیستم لنفاوی درم سطحی را درگیر می‌کند. اریسیپلاس تمایل به درگیر کردن افراد در دو سر طیف سنی، بیماران ضعیف و افرادی با تخلیه لنفاوی ضعیف دارد. این عارضه می‌تواند در صورت رخ دهد، اما معمولاً در اندام‌های تحتانی بیمارانی با نارسایی وریدی و درماتیت استاز دیده می‌شود.

پاستورلا مولتوسیدا (Pasteurella multocida) یک باکتری کوکوباسیلوس گرم منفی و بی‌هوازی است که به طور معمول از عفونت‌های زخم ناشی از گاز گرفتن حیوانات جدا می‌شود. شایع‌ترین حیواناتی که باعث این عفونت‌ها می‌شوند سگ‌ها و گربه‌ها هستند، اما پاستورلا می‌تواند از طریق خوک‌ها، موش‌ها، شیرها، صاریغ‌ها و خرگوش‌ها نیز منتقل شود و از بسیاری از حیوانات دیگر نیز جدا شده است. این میکروارگانیسم اغلب باعث عفونت‌های پوستی و بافت نرم مانند سلولیت (cellulitis) و آبسه (abscess) می‌شود، اما ممکن است باعث عفونت‌های استخوان و مفاصل، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی، ذات‌الریه (pneumonia)، مننژیت (meningitis)، اندوکاردیت (endocarditis) و سپسیس (sepsis) نیز شود. افراد دارای نقص ایمنی به ویژه در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های شدید، از جمله باکتریمی (bacteremia)، هستند. تب در ۲۰ درصد از موارد مشاهده می‌شود. عفونت‌های بافت نرم ناشی از پاستورلا مولتوسیدا ممکن است با تنوسینوویت (tenosynovitis)، آرتریت سپتیک (septic arthritis) و استئومیلیت (osteomyelitis) پیچیده شوند.

بیماران ممکن است با سپتیسمی (septicemia) اولیه مراجعه کنند و یک‌سوم آن‌ها ممکن است در شوک باشند یا در طی ۱۲ ساعت اول بستری دچار شوک شوند. با توجه به نرخ مرگ و میر بالای سپتیسمی، بیماران باید در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) بستری شده و با آنتی‌بیوتیک‌های وریدی (IV) و هیدراتاسیون وریدی (IV) تهاجمی درمان شوند.

لنف‌ادم (Lymphedema) به تورم موضعی بافت‌ها اشاره دارد که به دلیل تجمع بیش از حد مایع لنفاوی در فضاهای بینابینی ایجاد می‌شود.

نارسایی حاد قلبی جبران‌ناپذیر (ADHF) در بیمار در وضعیت بحرانی:

مجموعه‌ای از ویژگی‌های بالینی و آزمایشگاهی بیماری کلیوی که با پروتئینوری شدید (heavy proteinuria)، رسوب ادراری بدون علامت (bland urinary sediment)، هیپوآلبومینمی (hypoalbuminemia) و ادم محیطی (peripheral edema) مشخص می‌شود. پروتئینوری شدید به صورت دفع پروتئین بیش از 3.5 گرم در 24 ساعت تعریف می‌شود و هیپوآلبومینمی به عنوان سطح آلبومین کمتر از 3 گرم در دسی‌لیتر در نظر گرفته می‌شود. بیماران اغلب دارای هیپرلیپیدمی (hyperlipidemia) و بیماری‌های ترومبوتیک (thrombotic disease) مرتبط هستند. بیمارانی که دارای جهش‌های از دست‌دهنده عملکرد در آنزیم سفینگوزین-1-فسفات لیاز (sphingosine-1-phosphate lyase) هستند، ممکن است نفروز (nephrosis) همراه با ایکتیوز (ichthyosis) و نارسایی آدرنال (adrenal insufficiency) داشته باشند.

سلیولیت ائوزینوفیلیک (Eosinophilic cellulitis) یا سندرم ولز (Wells syndrome) یک اختلال نادر با علت ناشناخته است. این بیماری به ندرت در کودکان گزارش شده و با نفوذ ائوزینوفیل‌ها در درم (Dermis) مشخص می‌شود.

بیماری سرم (Serum Sickness) یک نوع بیماری ایمنی کمپلکس نوع ۳ است که در نتیجه تماس با سرم‌های درمانی هترولوگ (کلاسیکاً غیرانسانی) یا پروتئین‌های درمانی کیمریک ایجاد می‌شود. این واکنش به ندرت پس از انتقال خون نیز مشاهده می‌شود. بیماری سرم معمولاً ۷ تا ۲۱ روز پس از تماس با پروتئین‌ها یا مواد شیمیایی خارجی رخ می‌دهد. عوامل تحریک کننده شامل آنتی‌توکسین‌های میکروبی و سموم، ایمونومدولاتورها، واکسن‌ها، نیش حشرات، پروتئین‌های فیبرینولیتیک درمانی و ایمونوتراپی آلرژی هستند.

واکنش شبه بیماری سرمی (Serum sickness-like reaction یا SSLR) یک واکنش دارویی است که با تب، بثورات کهیری یا اگزانتوماتوز، آرترالژی (درد مفاصل)، میالژی (درد عضلات) و گاهی لنفادنوپاتی (تورم غدد لنفاوی) بروز می‌کند. برخلاف بیماری سرمی واقعی، این واکنش به دلیل پروتئین‌های درمانی هترولوگ یا کایمریک نیست و معمولاً فاقد تشکیل کمپلکس‌های ایمنی است که مشخصه بیماری سرمی است. پاتوژنز فرضی برای SSLR شامل التهاب نابجا به دلیل متابولیسم غیرطبیعی محصولات جانبی دارو می‌باشد. اکثر واکنش‌ها در عرض ۱ تا ۳ هفته پس از شروع دارو رخ می‌دهند.

کهیر فشاری (Pressure urticaria) نوعی کهیر مزمن و فیزیکی است که به صورت تحریک‌پذیر با واکنش پوستی به فشار مستمر شناخته می‌شود. این وضعیت معمولاً مزمن است و بیش از ۶ هفته طول می‌کشد. احتمالاً این عارضه به دلیل مکانیزم مرتبط با فشار ایجاد می‌شود که منجر به تخلیه سلول‌های ماست (mast cell degranulation) و آزاد شدن هیستامین می‌گردد.